...

En son kutunun anahtarını uçurumun kenarından boşluğa bıraktıktan beri çok zaman geçti.Gözlüklerim buğulanmıyor belki artık, yaşadığım yer,hayatımdaki insanlar, alışkanlıklarım, karın ağrılarım, kaygılarım değişse de Selimle Turguta benzeme çabalarım değişmiyor.

Geçmişi tren istasyonlarına endeksli yaşıyordum, arzuhalcilerin gözünün içine bakıyordum. Umudumu dillendirir benim haricimde insanlar da inanır diye bekliyordum.Şimdi ise arzuhalcileri umursamıyorum, umursamıyorum dediğim derdimin ilacı artık onlarda değil. İlacı var mı yok mu bilmiyorum ama gidiyorum ben. Yeşile karışmaya gidiyorum.