Metaforik zorunluluk
11 Nisan 2009 Cumartesi
Metafor: Bir şeyi başka şey ile benzetmeye, kıyaslamaya, anlatmaya yarayan mecazlar.
kaynak:wiki(iki kere miki tilki ...)
Güzel ya da değil, yorucu ya da aksine katalize edici, tesadüfi ya da amor fati'ci günler! nerden başlayacaığını bilmeden, sağım sarmısak solum soğan demeden atıldım yola. Bakamadım arkamda neler var, baksam başıma neler geleceğini biliyordum kuşkusuz ki pembe resmedilecek durumlar söz konusu değil zaten. Hattı zatında pembe çok sikindirik bir renktir. Yürümek açar bünyeyi ya, beyine daha fazla oksijen, algı açılması, alnının ortasında çıkan sivilceyi 3.göz sanmalar vs vs. Ekzektıra diyor ecnebiler. Olsun varsın diyiversinler biz amacımızdan sapmayalım. Doğru yoldan devam-parti sloganı tandansı cümleleri en son "Gözün aydın Türkiye ak güvercin geliyor" zamanında bırakmıştım halbuki. Zihnin açılması ki günlük hayat için söz konusu olduğunda canını sıkar insanın, detaya daha fazla saplanır, karar mekanizmaları yavaşlar, arada kalmışlıklar çok olur ki bu sürecin sonunda da kaçınılmaz bir yanlış karar verme süreci yaşanır. Günlük yaşam söz konusu olunca basit yaşamalı diyor Montaigne. Tüm kalbimle katılıyorum, detayların arasında boğulurken 4 IQ potansiyeli olan insanlar bir yerden yakalıyor hayatı. Yine istemeden saptım asıl anlatmaya çalıştığımdan, aslında tam da budur. Şekil 1a gibi hissediyorum kendimi. 1 ben, a ise göbeğimi temsil ediyor.
Adım Hıdır thats the way i said budur azizim! Bir şeyi anlatırken herşeyi anlatmaya çalışmak. Başaramıyorum, öze inmeyi beceremiyor vücud-u beşer. Herşeyi istiyorum, kağıda, dilime, mimiklerime dökülsün. Anlatayım tüm kafamdakileri, herşeyi sunayım, a'dan z'ye. ne var ne yok anlatayım. O halimi sevsin ya da nefret etsin. Ama anlatabileyim...Anlık, haftalık, aylık belli bir zamana indirgenmesin. "Tamam ben buyum" dediğim zaman karşımdaki sanırım senle yapamayacağız ya da aradığım yaratık sensin be adam diyebilsin. Sabretsin ama sabredebilsin! Hoşgörsün, kafamdakileri, anlatabileceklerimi umut etsin. Ya tutundukları kişiler,kavramlar,alışkanlıklar arzu ettikleri dünyanın bir aldatmacasıysa...
Epeyi yürümüşüm, ayaklarım ağırmadı ama bi' yorgunluk var üzerimde. Sebebi bazılarına çok aşikar geliyor ama hep saklamaya çalışıyorum. Gizliyorum, başka oyuncaklar sunuyorum çevreme. Eğlendiriyorum çoğu zaman, kısmen de olsa sinir ediyorum insanları. Umurumda mı? Elbetteki umrumda, nasıl soyutlayabilir ki insan kendini çevresinden? O kadar tutucu olabileceğimi sanmıyorum.
Gizlediğim yanlışın hemen ensemdeki nefesini hissediyorum. Korkutucu olmaktan ziyade rahatlatıcı ama aynı zamanda irite ediyor, hem amber kokup hem midemi bulandırıyor. Sağ elimi yumruk yapıyorum arada, içinde anahtar varmışcasına. Kutunun anahtarını yamaçtan aşağı atalı çok ama çok uzun zaman oldu. Bir sürü nehirde yıkandım, aklandım, paklandım. Ama o gölge hep arkamda! Uzun bir süre kıçımdan ayrılacağını da sanmıyorum ya neyse. Zamanın belirsizliği ne kadar da yoruyor insanı...
p.s. "İçindekileri anlatamamışsın, bunun cezasını da ss çekmişsin" dedi geçen arkadaş. Alnının çatından öpüyorum.
)